Het testprincipe is antigeen detecteren.

De nieuwe coronavirus-antigeendetectie wordt gedetecteerd op een teststrip door de bindingsreactie van antigeen en antilichaam, wat handig en snel is, en het resultaat is meestal beschikbaar in 15-20 minuten.

Klinisch, om te bepalen of het virus het menselijk lichaam is binnengevallen, kunnen drie hoofdmethoden worden gebruikt: nucleïnezuurdetectie, antigeatiedetectie en antilichaamdetectie. Zowel nucleïnezuurdetectie als antigeendetectie kunnen het virus direct detecteren. Antigeendetectie detecteert voornamelijk het antigeen van het virus, nucleïnezuurdetectie detecteert voornamelijk het gen van het virus, en het antigeen is de schaal van het virus, dat gemakkelijker kan worden gedetecteerd. In vergelijking met nucleïnezuurdetectie is antigeendetectie sneller en handiger om te werken, maar tegelijkertijd zal de nauwkeurigheid lager zijn. Daarom kan antigeendetectie worden toegepast op de vroege screening van nieuwe coronavirusinfectie, die kan helpen om geïnfecteerde personen zo snel mogelijk te detecteren, en is het bevorderlijker voor epidemische preventie en controle.
Na de ontdekking van de Omicron -variant versnelde de verspreiding van het virus en bleef het aantal virusdragers in een korte periode toenemen, waardoor de moeilijkheid van epidemische preventie en -controle toeneemt. Als een aanvullende methode voor screening kan antigeentesten vermoedelijke geïnfecteerde mensen sneller screenen en kunnen bewoners zelf tests uitvoeren, wat kan helpen de druk van nucleïnezuur testen in ziekenhuizen te verlichten. Positieve antigeenresultaten kunnen worden gebruikt voor vroege triage en snel beheer van vermoedelijke populaties, maar er moet worden opgemerkt dat antigeentesten nucleïnezuurtests niet kunnen vervangen, wat nog steeds de basis vormt voor de diagnose van nieuwe coronavirusinfectie.